چت روم

سال گذشته، پس از راهپیمائی 13 آبان و تلاش بخشی از هواداران موسوی در به حاشیه بردن آن، سبزهای خارج‌نشین، این چنین نوشتند:

در حالیکه اوباما و دیگر رهبران غربی در انتظار پاسخ رژیم ایران به مذاکرات ژنو بی تابی میکنند، و در حالیکه سران جمهوری اسلامی با بی اعتنائی به 9 ماه دوستی و حسن نیت اوباما، حتی زحمت پاسخ کتبی به پیشنهاد آنان را نیز به خود نمی دهند، مردم ایران بار دیگر به خیابان ها آمدند و به روشن ترین شکل از اوباما خواستند تا بین آنان و سران رژیم یکی را انتخاب کند. مردم فریاد میزدند: “اوباما، اوباما – یا با اونا – یا با ما”

و اکنون پس از گذشت ماه‌ها این آرزوی آشوب‌گران 13 آبان به نتیجه رسیده است: اوباما به زعم خود برای حاکم کردن اقلیتی از ایرانیان که «مردم» می‌داند، دست به اقدام قاطعی زد و در آستانۀ 22 خرداد، تحریم جدیدی را به کشور تحمیل کرد تا به زعم خود، راه مبارزه را برای گروه‌هائی که او «معترض» می‌خواند باز کرده، هم دولت را تضعیف کند و هم بهانه‌ای برای انتقاد از نظام به دست سبزها بدهد.

اکنون باید از موسوی پرسید که منافع ملی در نزد «مردم خداجوی» چه جایگاهی دارد که بی‌محابا آن را پیش پای آمریکائی‌ها قربانی می‌کنند؟ آیا او هنوز هم این آشوب‌گران حامی خود را حق‌جوی می‌داند؟

آیا هنوز موسوی به منافع ملی کشور فکر می‌کند و آن را ارجح می‌داند؟ این‌ها همه سؤال‌های بی‌پاسخی است که سبزها و شخص موسوی به جای پاسخ دادن به آن، ترجیح می‌دهند به اتهام‌زنی‌هایشان ادامه بدهند تا این سؤالات در میان هیاهو گم شود.

با یاری خدا، این تحریم‌ها هم مانند تحریم‌های گذشته پشت سر خواهیم گذاشت و آمریکا به اهدافش نخواهد رسید و ان شاء ا... از حمایت از جنبش سیاه که در اصطلاح «سبز» ‌می‌خوانندش، طرفی نخواهد بست. اما باید بدانند که روسیاهی به ذغال خواهد ماند و مردم ما فراموش نخواهند کرد که چه کسانی اوباما را به تقابل با کشور فرا خواندند و چه کسانی با تهمت‌های دروغ به نظام اسلامی و دعوت به آشوب آرزوهای بر باد رفتۀ آمریکا و اسرائیل را دوباره زنده کردند.